Μερακλής, Μιχάλης

(Καλαμάτα 1932 –). Λαογράφος και πανεπιστημιακός. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης (Γκέτινγκεν, Γερμανία), όπου και αναγορεύτηκε διδάκτορας. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα της Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-82). Πρωτοεμφανίστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία στον χώρο των γραμμάτων, με τη δημοσίευση μελετών του σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Το 1959 κυκλοφόρησε το δοκίμιο Η ποίησή μας, ο διχασμός, το μεταίχμιο, όπου και διατυπώνεται η άποψη ότι σημείο εκκίνησής της νεότερης ελληνικής ποίησής ήταν η Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και ο εθνικός διχασμός που ακολούθησε. Άλλα έργα του: Η μοναξιά και η Ποίηση-Ο ελληνικός λυρικός ποιητικός λόγος της τελευταίας εικοσαετίας (1961), Σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία 1946-1970, (Ι ποίηση, ΙΙ πεζογραφία, 1971), Ο σύγχρονος λαϊκός ελληνικός πολιτισμός (1973), Τα παραμύθια μας (1974), Λογοτεχνική κριτική, Α’ (1976), Ρομαντικοί-Εποχή του Παλαμά-Μεταπαλαμικοί (1978), Ευτράπελες διηγήσεις-Το κοινωνικό τους περιεχόμενο (1980), Δεκαπέντε ερμηνευτικές δοκιμές στον Οδυσσέα Ελύτη (1984), Παροιμίες ελληνικές και των άλλων βαλκανικών λαών-Συγκριτική εξέταση (1985), Ελληνική λαογραφία-Κοινωνική συγκρότηση (1985), Τέσσερα δοκίμια για τον Καβάφη (1986) κ.ά. Διετέλεσε γενικός γραμματέας της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και άλλων επιστημονικών σωματείων. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο των Δώδεκα.